Twee maanden terug had ik een voorbereidingsgesprek met een spreker om te horen wat zijn hoofdboodschap zou zijn in het interview dat ik met hem zou hebben. Het was een ietwat moeizaam telefoongesprek, ik kreeg moeilijk grip op zijn punt, maar na wat doorzagen zag ik wel de contouren van een rode lijn. Na het gesprek werkte ik die rode lijn nog iets verder uit zodat ik wist waar ik naar toe kon met hem. Een week later trof ik hem op het podium en interviewde ik hem voor de zaal. Ik hield me netjes aan de rode lijn zoals ik die uit hem getrokken had in de voorbereiding en zelf verder had bepaald. Het was een ‘oké’ interview, maar heel boeiend werd het niet.
Oordeel over de spreker en de inhoud
Je merkt het al, in bovenstaande stukje staat te vaak het woord ‘ik’. Dat past niet bij een dagvoorzitter. In een interview hoor je faciliterend te zijn aan de spreker. Ik had echter een oordeel over de spreker en inhoud en wilde te veel het verhaal bepalen. Waarom ik in deze valkuil stapte? Ik denk door mijn verantwoordelijkheidsgevoel om de zaal een goed verhaal te geven. Ik schoot daarin door en ik ging op de stoel van de echte verantwoordelijke zitten, namelijk de spreker.
Een tweede kans
Ik kreeg een tweede kans! Een maand later een nieuw evenement. Ook daar weer een interview. Ik moet bekennen dat ik zenuwachtig was, en er ook minder zin in had, ik zag op tegen de stroefheid van het gesprek zoals dat de vorige keer ging. Het voorbereidend gesprek was eerlijk gezegd een beetje hetzelfde geweest, behalve dat de spreker een belangrijk ding zei ‘ik laat het allemaal over me heen komen wat je gaat vragen’. Je kunt bediscussiëren of het als spreker slim is om zo onvoorbereid een gesprek in te duiken, of dat ik als dagvoorzitter bij mijn opdrachtgever dit had moeten aankaarten, maar voor mij als dagvoorzitter gaf het me ruimte om ook vrijer het gesprek in te gaan. Ik bedacht een openingsvraag waarin ik vroeg naar een persoonlijke ervaring en ik besloot verder vooral te gaan luisteren.
Wat een heerlijk gesprek! De spreker kwam tot leven en voor het publiek werd het een persoonlijk en inhoudelijk verhaal. Bijkomstig effect was dat ik enorm plezier had tijdens het gesprek!
Luisteren zonder oordeel of plan
Een terechte en best ook wel een harde les voor mij als dagvoorzitter. Ik mag meer vertrouwen op de sprekers en op mijn luistervaardigheden. De sprekers zijn verantwoordelijk voor de inhoud en ik kan ze daar het beste bij helpen door open, nieuwsgierig en met volle aandacht het gesprek in te gaan. Natuurlijk vergeet ik daarbij niet het doel en de inhoud van de dag, maar ik ga proberen niet meer te oordelen, leiden of planmatig te werk te gaan.
Evert van Rest
