Ik stond op het podium, samen met Thijs de Lange. Hij is een jong talent uit de stal van Dagvoorzitter.nl en het woord ontwapenend is voor hem bedacht. Het was de dag van het Best Practice Event van het Genootschap voor Eventmanagers. Een zaal vol 200 vakidioten in het net prachtig verbouwde Beeld & Geluid in Hilversum. Er werden zeven Best Practices behandeld waarin inspiratie en leren van elkaar het doel was. En natuurlijk, de borrel.
Thijs en ik zorgden voor interactie met het publiek, een lach op z’n tijd en een goed tempo. We waren duidelijk in ons element. En toen gebeurde het.
Activerende werkvorm
Een dagvoorzitter is er onder andere voor de rode draad, voor de tijdsbewaking, voor de juiste toon en tempo, om sprekers te laten shinen en voor interactie met het publiek.
Dus ik had een leuke, activerende werkvorm bedacht. Eentje waarbij het publiek moet gaan staan bij antwoord A en blijven zitten als je denkt dat antwoord B goed is. Maar wat als je niet kán gaan staan? Achterin de zaal zat een vrouw in een rolstoel. En ik merkte haar pas na de werkvorm op.
Dan wordt zo’n goedbedoelde werkvorm opeens een pijnlijk confronterende exercitie. Eentje die verklapt dat je daar dus niet over hebt nagedacht. Iets wat voor een dagvoorzitter ongeveer vergelijkbaar is met een bakker die vergeet zout in z’n brood te doen. Althans, ik kon mezelf op dat moment wel voor m’n kop slaan. Waarom had ik daar niet aan gedacht? En eerlijk is eerlijk, ik had daar ook niet eerder wel bij stil gestaan.
Diversiteit & Inclusie
Misschien is het wel een breder en groter probleem. Denken we wel inclusief genoeg met z’n allen in een wereld waarin snelheid, instagramwaardig beeldmateriaal en groot, groter, grootst succes ons drijven?
Als dagvoorzitter is het belangrijk om iedereen erbij te betrekken, zonder uitzondering.
Dus daar denk ik altijd over na. Over hoe je de mensen in de zaal aanspreekt bijvoorbeeld. Sinds de genderdiversiteit op de kaart is gezet, is dat bij mij van het standaard ‘goedemorgen dames en heren’ ‘goedemorgen allemaal’ geworden.
En bijvoorbeeld ook de taligheid op congressen, die is vaak heel groot. Hier en daar wel met een beeld ondersteund, maar ik zie toch vooral dia’s met (heel veel) tekst. Waar ik kan motiveer ik sprekers te minderen met hun tekst per dia.
Of neem culturele verschillen. Hoe houd je daar rekening mee? Veel oplossingen zijn heel cultuurafhankelijk, zeker in mijn vakgebied communicatie. In Nederland zijn we gewend onze (ongezouten) mening te geven. We spreken elkaar vrij direct aan, mannen en vrouwen zitten door en naast elkaar en we zeggen eigenlijk het liefst je en jij.
Sprekers van verschillende culturele aankomsten uitnodigen die vanuit een ander wereldbeeld een onderwerp benaderen, is daarom belangrijk. Daarin kan in conferentieland denk ik nog wel wat verbeterd worden.
Maar mensen met een beperking bleken op die dag dus mijn blinde vlek. Dat zegt iets over mij. Ik kom er in mijn werk en privé bijvoorbeeld ook heel weinig mee in aanraking. En het zegt iets over het maatschappelijke debat over inclusiviteit, denk ik. We hebben het vooral over achtergrond, leeftijd, geslacht, opleidingsniveau, godsdienst en seksuele voorkeur.
De stilte in de zaal
Terug naar Hilversum. Daar gebeurde dankzij deze blunder vervolgens toch wel iets bijzonders. Want daar was Thijs; mijn duo presentator. Eigenlijk de meest inclusieve dagvoorzitter die ik ken. Hij heeft namelijk zelf een beperking, al is dat totaal niet iets dat Thijs steeds wil benoemen. Het liefst wordt hij gewoon beoordeeld op wat hij is: gewoon een hele goeie dagvoorzitter.
Door zuurstofgebrek tijdens zijn bevalling verloopt de coördinatie in zijn lichaam minder soepel. Hij praat onder andere wat langzamer en zijn handen trillen. Iets waar hij als dagvoorzitter geen hinder van ondervindt, maar in andere alledaagse handelingen ligt dat anders. Een lunchbuffet bijvoorbeeld: een vol dienblad vasthouden gaat niet. Daar heeft hij dus even hulp bij nodig.
Mijn werkvormblunder ging ook over het buitensluiten van mensen met een beperking. En daarom was het Thijs die na de pauze het woord nam en voor het eerst in de 2 uur die we al op het podium stonden sprak hij over zijn beperking. In de zaal werd het stiller dan ervoor. Er waren deelnemers geweest die dachten dat hij zijn langzame spraak acteerde (zo vertelden ze hem achteraf), maar nu dus begrepen hoe het echt zat.
Het rietje
Thijs vertelde vanuit zijn eigen ervaring: ‘Doordat ik zo tril kan ik alleen wat drinken met een rietje in een flesje. Als ik alleen een glas krijg en er zijn geen rietjes, is voor een slokje mijn opperste concentratie vereist. Als ik alleen een glas krijg met een rietje, dan kan ik met mijn drankje niet meer weg bij de tafel of de bar. Alleen met een rietje in een flesje kan ik aan de wandel met mijn drankje, zonder dat het overal heen vliegt.’
Op dat moment zag ik bij velen in de zaal ook dat kloenk-momentje. Die pijnlijke maar waardevolle realisatie dat je ook als eventmanager misschien niet inclusief genoeg denkt. En zo werd de misser misschien wel de 8ste
Best Practice van de dag.
En oh ja, op de borrel moest het barpersoneel er even naar op zoek, maar uiteindelijk kreeg Thijs een flesje met een rietje.
Myrthe Meurders
